Ten jare negentienhonderdéénenvijftiig op den éénentwintigste augustus zag ik het levenslicht. Zonder enig besef dat ik op deze aardbol nog een bewogen leven tegemoet ging zal ik wel rustig in moeders armen gelegen hebben. Ik herinner me nog enkele flitsen van mijn kleutertijd. Ja, op de kleuterschool in de langestraat, dat weet ik nog zeer goed. Met een doorschijnend regenjasje stond ik te wenen op de speelplaats omdat ik dat maar niets vond dat lelijke ding die ik droeg.
Er was natuurlijk veel meer dan het akkefietje met het regenjasje. Het speelse waarmee de kindjes door het leven wandelden staat in schril contrast met hetgeen de kinderen van nu moeten meemaken. Ze hebben geen tijd om kind te worden en te blijven zolang het nodig zou zijn.
Maar swoit, iedere generatie heeft zo zijn charmes of miseries. het is maar hoe je het bekijkt. Ik mag, denk ik, zeggen dat ik de mooiste jaren van alle eeuwen heb meegemaakt. Het Vlaanderen zoals wij Vlaanderen kenden zullen we nooit meer zien.
Ongerepte natuur, lekkere boerenkost op tafel, nauwelijks verkeer. Als kleine kinderen konden we op de straat spelen dat het lieve lust was. Iedereen kende iedereen en na een lange werkdag stonden de mensen dikwijls een praatje te maken aan de deur. Het was niet altijd rozengeur en maneschijn, ook dan werden wel eens woorden gewisseld en ging men eens de vuist. Doch toen werden er geen jongeren vermoord omwille van wat speelgoed.
Pas later toen de televisie zijn intreden deed begonnen de kinderen meer en meer thuis voor het scherm te kruipen. De straten liepen leeg en de individualiteit deed zijn intrede. De televisie hield ons toch niet huis, we hadden er geen. De straat was onze thuis en ravotten in de vele bosjes en velden behoorde eveneens tot het dagelijks menu. Tussen de schooluren moest het gebeuren, want de scholen waren veel strenger dan wat nu het geval is. De opvoeding van kinderen was streng, maar het heeft ons geen windeieren gelegd. Met de niet autoritaire opvoedingen enkele jaren later is de miserie van nu een feit geworden. Er was werk in overvloed en wie niet te lui was om te werken kon een flinke stuiver verdienen. In tegenstellingen tot de oorlogsjaren waren deze jaren de beste van de eeuw.
Later heb ik de langzame evolutie gezien en meegemaakt van de verloedering van Vlaanderen. Onder het motto van welvaart moest het milieu het zwaar ontgelden en de industrie had destijds heel wat boter op hoofd. Gelukkig is daar een einde aan gesteld, allez, probeert men daar een einde aan te stellen, want multinationals hebben het niet zo begrepen op het "groene" beleid. Dat is een pluim voor de groenen, maar deze positieve noot weegt niet op tegen hun multiculturele drang die de Vlamingen al zeer veel geld heeft gekost.
Stilaan begon deze welvaart zijn tol te eisen, maar het had ook zijn goede kanten. Qua hygiëne en gezondheidszorg ging het stukken beter. Ook het dagelijkse leven had meer perspectieven. Het was genieten van het overvloedige, zelfs een beetje teveel. Het kon niet op, helaas.
De regeringen van toen hadden het niet door dat er nog leven was na de dood. Wij waren mede verantwoordelijk, in hoeverre we iets te zeggen hadden, en profiteerden verder van de overvloed. Het leven was een stuk goedkoper tegenover wat men ons nu voorschotelt. Een lapje grond, een huisje, energie, het vervoer, en ga zo maar een eind door. Wie werkte had geen klagen, men kon zich heel veel permitteren. Wat zien we nu? Zelfstandigen gaan onderuit, de armoede slaat ongenadig toe, de kloof tussen arm en rijk wordt verder uitgediept. De instroom van vreemdelingen is onmetelijk groot geworden. Vlaanderen is daar de dupe van. Wallonië blijft er voorlopig van gespaard, omdat er daar niets te rapen valt en een Waal veel minder toleranter is dan de doorsnee Vlaming.
Deze tolerantie is de oorzaak van de verloedering van Vlaanderen. Het woord 'tolerantie' kan je gemakkelijk vervangen door 'gemakzucht'. Een gemakzucht die vast geroest zit in de Vlamingen van nu, vooral in de gewetenloze Vlaamse politici.
Als ik terugblik naar de jaren van mijn jeugd moet ik vaststellen dat er teveel veranderd is om nog te spreken van een mooi Vlaanderen. Vlaanderen is nu de smeltkroes van de hele wereld, we zitten opgezadeld met verschillende rassen. Gelukzoekers en anderen. Helaas, ik kan alleen maar vaststellen  dat er weinigen Vlaanderen als gastland herkennen.
Soms denk ik eraan om dit vervallen stuk aardbol te verlaten en ergens elders mijn leven verder te zetten, maar als Vlaming ben ik geboren en als Vlaming wil ik sterven en dat wil ik in Vlaanderen doen.